Dag Bas,

geregeld denk ik aan je. Waarom, ik weet het niet maar het gebeurd gewoon. Vandaag maar even met je schrijven. Dan heb je wat te lezen vandaag. Hier gaat alles zijn gangetje. Mijn beide dochters wonen al een jaar niet meer thuis. Ze zijn gaan samenwonen met hun vriend. Hoezo ben ik een oude man:). Maar ik voel me nog steeds een jonge kerel. Ben zelfs de laatste tijd fanatiek (voor mijn doen) aan het fietsen. Maar zoals jij praatte over fietsen zo snel en goed zal ik wel niet worden. Bas ik geloof in een leven na dit leven en ik ben ervan overtuigd dat we dan samen bijpraten.

groet Jan-Dick

86. “Bas Mulder, onze positivo”

“Vandaag ben je jarig, Bas en als je nog geleefd zou hebben werd je vandaag tweeëndertig jaar oud. Nee, Bas, je wórdt vandaag tweeëndertig jaar oud en je bént vandaag jarig. Jij bent niet dood, jij leeft. Je leeft voort in de harten en gedachten van mensen die je liefhebben en die in jou óns grote voorbeeld zien: Bas Mulder, levensgenieter en positivo. Leef maar voort, Bas!”

Bas Mulder is een icoon van Alpe d’HuZes, een inspirator. Helaas overleed hij te vroeg aan lymfklierkanker. Zonder vooraankondiging kwam de ziekte opeens opzetten middels een opgezette klier in zijn hals. Hij ging niet bij de pakken neerzitten, ging de strijd aan en geloofde in zijn genezing. Enkele keren leek succes nabij en werd hij schoon verklaard en bij de derde keer was, zelfs met de meest geavanceerde techniek, geen redding meer mogelijk. Bas wilde niet dood. Tot het laatst toe wilde hij van niemand horen of weten dat het ook wel eens fataal kon aflopen. “Opgeven is geen optie en als je over de dood gaat spreken heb je het in je hoofd al opgegeven”, was zijn instelling.

Ik kwam Bas voor het eerst “tegen” toen ik mijn kinderboek schreef voor Alpe d’HuZes. Ik deed research en bekeek een kort filmpje (*) van hem via YouTube. Tranen met tuiten om zoveel moois en emotioneels. In mijn latere gangen naar de Alpe moest ik eerst langs Bas in zijn bocht (bocht 0) op de top van de Alpe d’Huez, maar ook bij vertrek is het not done om Bas niet te groeten en hem een fijn jaar te wensen in de wetenschap volgend jaar weer terug te komen.

De ouders van Bas hebben mij jaren geleden gevraagd om het verhaal van Bas op te schrijven in een boek, een soort van verzameling van herinneringen, verhalen en foto’s. Ik heb er lang over gedaan (die mogelijkheid had ik ook) omdat het verhaal soms heel dicht bij kwam. Bas is van dezelfde leeftijd als mijn eigen zonen en vergelijkingen zijn snel gemaakt. Als vader denk je wel eens aan het feit dat het iedereen, dus ook jouw kinderen, zou kunnen overkomen. Kanker treft één op de twee mannen en één op de drie vrouwen. Dus reken maar uit. Het is jij óf ik…

Het boek van Bas is in concept klaar en daar ben ik zéér, zéér blij mee. De vraag wie Bas was en is, wat hij betekende en nog steeds betekent is beantwoord. Ik hoop dat velen die het boek gaan lezen er dezelfde inspiratie uit kunnen halen als ik heb gedaan bij het schrijven.

“Dag, lieve Bas. Ik ga je nog vaak ontmoeten. Op onze berg in jouw bocht, op de heide van Nunspeet en Ermelo bij je bank en uiteraard op de begraafplaats bij jouw graf. Maar ook in mijn gedachten en ik hoop dat je er voor mij zult zijn als ik antwoorden nodig heb. Maar daar vertrouw ik ten volste op.”

VIVA LA VIDA!

Dag Bas,

Ik zat in mijn mailbox te lezen en zag je blog voorbijkomen.
Vorig jaar heb ik je nog geschreven dat ik een post hbo opleiding volgde. Nou ik heb het gehaald. Het koste wel veel moeite maar heb het afgerond met een 7. Nu maar kijken wat ik ermee ga doen. Dat de studie is afgerond geeft veel rust.
Hier bij Windesheim gaat alles gewoon door. Ik doe lekker mijn ding. Op het thuisfront gaat ook alles zijn gangetje.

groet Jan-Dick

Hoi kerel.
Zojuist weer eens even je blog bekeken. Heb hier op Chios alle tijd om alles nog eens rustig door te lezen en te overdenken. Nu na zowat 7 jaar ervaar ik pas echt wat jij en wij allemaal verzet hebben. Een bijzondere tijd, je blog is voor mij nu goud waard. Als ik hier op de MTB zit en geniet van de natuur, dan voel ik dat je meekijkt.
Bedankt man.

denk aan je en aan je familie, gaan ze fietsen?

Ha Bas,

Het is al weer even geleden dat ik in ‘jouw bocht’ stond op de alp. De knoop is doorgehakt, ik ga de uitdaging weer aan. Dit keer ga ik lopend naar boven en ik hoop dat je mij, net als toen op de fiets, dat steuntje in de rug geeft als het even tegen zit om er het maximale uit te halen die dag.

Dag Bas,

af en toe, als ik door de natuur loop en tot rust probeer te komen, denk ik aan je. Zomaar in eens. En dan realiseer ik mij dat ik te weinig doe met je wijze lessen. Maar ik blijf het proberen.

Bedankt.

Wat een verhaal! Ik ben er stil van. Rust zacht kanjer! Heel veel sterkte voor de nabestaanden.

.

Bas Bas Bas
Het gemis gaat voor mij nu langzaam over in het accepteren dat je hier niet meer lijfelijk aanwezig bent. Maar jongen nu nog steeds na 4 jaren afwezigheid ben je niet minder geliefd. Jij met jouw persoonlijkheid weet nog steeds mensen te inspireren en lief te hebben.
Dit alles heb jij zelf teweeggebracht. Prachtig. Als familie en alle aanhang zijn we er tots op dat wij jou als mens mochten voelen.
Papa en mama

Denkend aan jou….

” Alles gaat door.
De ziel vindt zijn weg en leeft. ”

Liefs, X

Afgelopen Pinksterweekend eindelijk je bankje gevonden op de mooie heide. Aan jou en je fam gedacht natuurlijk x

Lieve Bas,
Daar zit ik dan weer, bovenop de Alpe. Bovenop jouw geliefde berg. Weet je nog, ons en jouw eerste jaar, 2007? Ik zie je nog zitten, vrijdagavond, aan de rand van het zwembad. Je kreeg een groot applaus, want jij had vijf keer die berg op gefietst. Je wuifde het weg, want je had het verdorie zes keer willen doen. Bas, vijf keer, nadat je in februari je laatste chemo had gehad…! Je wandelde mijn hart binnen met je openheid, eerlijkheid, levenslust en doorzettingsvermogen. En je zit er nog altijd, diep van binnen.
Weet je nog, dat je zo blij was dat je in het jaarboek genoemd werd toen je wél zes beklimmingen had gedaan? En hoe je tegenover me stond toen ik de eerste keer boven kwam in 2010? Je moest zo lachen om me.
Ik mag morgen iets heel bijzonders doen. Je vader vroeg me of ik de Bas Mulder Awards uit wil reiken aan jonge onderzoekers. Wat een eer… En nu zit ik hier op onze berg en kijk naar buiten. De zon schijnt, de wolken zijn prachtig en ik probeer op te schrijven wat ik morgen wil vertellen over jou. Ik blijf hangen in herinneringen en ik lach en ik huil…xxx

Toevallig vandaag op je weblog terecht gekomen en jou hele levensverhaal van 2006 tot 2010 door gelezen. Met een glimlach en een traan. Het gaat je goed daar boven.

Hoi Bas.
De tijd vliegt, de dagen weken maanden vliegen voorbij. Sinds je vertrek uit het aardse is de wereld aardig veranderd. Kanker bestaat nog steeds. Mensen doen elkaar nog steeds pijn en ook bestaan er nog steeds ego’s. Iets wat jou niet interesseerde, voor jou was iedereen gelijk. Je bent nog steeds niet vergeten, er wordt over je gepraat, met bewondering en ontzag.
Jouw evenement waar je zo gek op was bestaat nog steeds. Na enige oneffenheden is het weer geland in de juiste verhouding volgens mij. Jouw bocht 0 en de Bas Mulder Award zijn ook dit jaar weer een succes.
Je werd op emotionele wijze genoemd en benoemd in “de wandeling”. Mooier kon het niet gezegd worden op de voor ons zo belangrijke plek, jouW Bank.
Onlangs je fiets voor 2014 uitgegeven aan een leuke jonge dame. Ze al je naam en fiets sportief naar boven fietsen.

Dit jaar voor ons geen AD6. Maarr wij zullen je plek in juni en september wel gaan opzoeken.
Tot op de berg.
Papa.

Luisterend naar de top 2000 zit ik af en toe aan jou te denken Bas!
En aan je familie & Joanne natuurlijk!!!

Opgeven is geen optie.
Wij blijven altijd aan jou denken.
Hoorden ook vandaag weer met trots uitgesproken jou naam en ook je ouders op omroep Gelderland.
Je blijft inspireren.

groetjes
uit Apeldoorn v.d. familie

Yvonne

Bas, ze hebben het weer gehaald.
Wat een kanjers, stuk voor stuk. Wat een emotie, herinnering, ontlading, inspanning en prestatie.
Je hebt ze vast gevolgd en aangemoedigd en zij en wij hebben menig traantje weggepinkt. Het blijft moeilijk zonder jou, ook na al die jaren. Je hoort er zo bij en dat zal blijven. Opgeven is geen optie en dat geldt nog steeds. Hé kanjer, je bent en blijft onze Bas.

Liefs, Joop

Lieve Bas,
Zit ik dan weer. Foto’s uitprinten voor op m’n stuurbordje voor volgende week Alpe d’HuZes. Ook jij krijgt weer een plekje voorop. Je foto die ik in 2010 op de stang van mijn fiets plakte zit er nog steeds op. Jij op de Mont Ventoux. Je gaat ook mee op een lintje. Voor Jo.
Je zult vast vinden dat ik te langzaam onze berg op fiets, maar boven komen zal ik. En pas bij mijn derde keer zal ik stoppen in bocht 0. Zal ik weer een kaarsje aansteken voor je.
En als ik dan ’s avonds over de finish ga zal ik denken aan het moment dat ik je in 2010 na mijn eerste beklimming tegenkwam. Je was trots op mijn beklimming en er is een mooie foto van dat moment. Die foto koester ik.
Ik ga je weer tegenkomen op onze berg Bas, overal…
Knuffel, Es