Hallo Bas en familie,
Vandaag zou je jarig zijn. Per toeval kwam ik op jullie weblog terecht. Ik ben gaan lezen en kon niet meer stoppen. Wat een dappere jongeman ben jij geweest. Met geweldige ouders, broer en natuurlijk je vriendin. Wat zullen deze liefhebbende mensen trots op je zijn. En ongetwijfeld jij op hun. Ik wens jullie allen sterkte vandaag op deze speciale dag. Bas zijn dag!
Vriendelijke groet, Kaa.
geregeld denk ik aan je. Waarom, ik weet het niet maar het gebeurd gewoon. Vandaag maar even met je schrijven. Dan heb je wat te lezen vandaag. Hier gaat alles zijn gangetje. Mijn beide dochters wonen al een jaar niet meer thuis. Ze zijn gaan samenwonen met hun vriend. Hoezo ben ik een oude man:). Maar ik voel me nog steeds een jonge kerel. Ben zelfs de laatste tijd fanatiek (voor mijn doen) aan het fietsen. Maar zoals jij praatte over fietsen zo snel en goed zal ik wel niet worden. Bas ik geloof in een leven na dit leven en ik ben ervan overtuigd dat we dan samen bijpraten.
“Vandaag ben je jarig, Bas en als je nog geleefd zou hebben werd je vandaag tweeëndertig jaar oud. Nee, Bas, je wórdt vandaag tweeëndertig jaar oud en je bént vandaag jarig. Jij bent niet dood, jij leeft. Je leeft voort in de harten en gedachten van mensen die je liefhebben en die in jou óns grote voorbeeld zien: Bas Mulder, levensgenieter en positivo. Leef maar voort, Bas!”
Bas Mulder is een icoon van Alpe d’HuZes, een inspirator. Helaas overleed hij te vroeg aan lymfklierkanker. Zonder vooraankondiging kwam de ziekte opeens opzetten middels een opgezette klier in zijn hals. Hij ging niet bij de pakken neerzitten, ging de strijd aan en geloofde in zijn genezing. Enkele keren leek succes nabij en werd hij schoon verklaard en bij de derde keer was, zelfs met de meest geavanceerde techniek, geen redding meer mogelijk. Bas wilde niet dood. Tot het laatst toe wilde hij van niemand horen of weten dat het ook wel eens fataal kon aflopen. “Opgeven is geen optie en als je over de dood gaat spreken heb je het in je hoofd al opgegeven”, was zijn instelling.
Ik kwam Bas voor het eerst “tegen” toen ik mijn kinderboek schreef voor Alpe d’HuZes. Ik deed research en bekeek een kort filmpje (*) van hem via YouTube. Tranen met tuiten om zoveel moois en emotioneels. In mijn latere gangen naar de Alpe moest ik eerst langs Bas in zijn bocht (bocht 0) op de top van de Alpe d’Huez, maar ook bij vertrek is het not done om Bas niet te groeten en hem een fijn jaar te wensen in de wetenschap volgend jaar weer terug te komen.
De ouders van Bas hebben mij jaren geleden gevraagd om het verhaal van Bas op te schrijven in een boek, een soort van verzameling van herinneringen, verhalen en foto’s. Ik heb er lang over gedaan (die mogelijkheid had ik ook) omdat het verhaal soms heel dicht bij kwam. Bas is van dezelfde leeftijd als mijn eigen zonen en vergelijkingen zijn snel gemaakt. Als vader denk je wel eens aan het feit dat het iedereen, dus ook jouw kinderen, zou kunnen overkomen. Kanker treft één op de twee mannen en één op de drie vrouwen. Dus reken maar uit. Het is jij óf ik…
Het boek van Bas is in concept klaar en daar ben ik zéér, zéér blij mee. De vraag wie Bas was en is, wat hij betekende en nog steeds betekent is beantwoord. Ik hoop dat velen die het boek gaan lezen er dezelfde inspiratie uit kunnen halen als ik heb gedaan bij het schrijven.
“Dag, lieve Bas. Ik ga je nog vaak ontmoeten. Op onze berg in jouw bocht, op de heide van Nunspeet en Ermelo bij je bank en uiteraard op de begraafplaats bij jouw graf. Maar ook in mijn gedachten en ik hoop dat je er voor mij zult zijn als ik antwoorden nodig heb. Maar daar vertrouw ik ten volste op.”
Mijn laatste dag al twintiger, zit de laatste uurtjes als twintiger af te sluiten met een mooie fles toscaans rood en moet toch al de hele dag aan je denken. Ik hoop dat je het fijn hebt, mijn laatste glasje uit de fles proosten wij hier op jou!
Ik zat in mijn mailbox te lezen en zag je blog voorbijkomen.
Vorig jaar heb ik je nog geschreven dat ik een post hbo opleiding volgde. Nou ik heb het gehaald. Het koste wel veel moeite maar heb het afgerond met een 7. Nu maar kijken wat ik ermee ga doen. Dat de studie is afgerond geeft veel rust.
Hier bij Windesheim gaat alles gewoon door. Ik doe lekker mijn ding. Op het thuisfront gaat ook alles zijn gangetje.
Er moeten mensen zijn
die zonnen aansteken,
voordat de wereld verregent.
Mensen die zomervliegers oplaten
als het ijzig wintert,
en die confetti strooien
tussen de sneeuwvlokken.
Die mensen moeten er zijn.
Er moeten mensen zijn
die aan de uitgang van het kerkhof
ijsjes verkopen,
en op de puinhopen
mondharmonika spelen.
Er moeten mensen zijn,
die op hun stoelen gaan staan,
om sterren op te hangen
in de mist.
Die lente maken
van gevallen bladeren,
en van gevallen schaduw,
licht.
Er moeten mensen zijn,
die ons verwarmen
en die in een wolkenloze hemel
toch in de wolken zijn
zo hoog
ze springen touwtje
langs de regenboog
als iemand heeft gezegd:
kom maar in mijn armen
Bij dat soort mensen wil ik horen
Die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
Er moeten mensen zijn
die op het grijze asfalt
in grote witte letters
LIEFDE verven
Mensen die namen kerven
in een boom
vol rijpe vruchten
omdat er zoveel anderen zijn
die voor de vlinders vluchten
en stenen gooien
naar het eerste lenteblauw
omdat ze bang zijn
voor de bloemen
en bang zijn voor:
ik hou van jou
Ja,
er moeten mensen zijn
met tranen
als zilveren kralen
die stralen in het donker
en de morgen groeten
als het daglicht binnenkomt
op kousenvoeten
Weet je,
er moeten mensen zijn,
die bellen blazen
en weten van geen tijd
die zich kinderlijk verbazen
over iets wat barst
van mooïgheid
Ze roepen van de daken
dat er liefde is
en wonder
als al die anderen schreeuwen:
alles heeft geen zin
dan blijven zij roepen:
neen, de wereld gaat niet onder
en zij zien in ieder einde
weer een nieuw begin
Zij zijn een beetje clown,
eerst het hart
en dan het verstand
en ze schrijven met hun paraplu
i love you in het zand
omdat ze zo gigantisch
in het leven opgaan
en vallen
en vallen
en vallen
en OPSTAAN
Bij dát soort mensen wil ik horen
die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
de muziek gaat DOOR
de muziek gaat DOOR
en DOOR
– Toon Hermans –
Bij dat soort mensen “voel”ik jou…
HARTgroet, Anne
Hoi kerel.
Zojuist weer eens even je blog bekeken. Heb hier op Chios alle tijd om alles nog eens rustig door te lezen en te overdenken. Nu na zowat 7 jaar ervaar ik pas echt wat jij en wij allemaal verzet hebben. Een bijzondere tijd, je blog is voor mij nu goud waard. Als ik hier op de MTB zit en geniet van de natuur, dan voel ik dat je meekijkt.
Bedankt man.
Hallo Bas en familie,
Vandaag zou je jarig zijn. Per toeval kwam ik op jullie weblog terecht. Ik ben gaan lezen en kon niet meer stoppen. Wat een dappere jongeman ben jij geweest. Met geweldige ouders, broer en natuurlijk je vriendin. Wat zullen deze liefhebbende mensen trots op je zijn. En ongetwijfeld jij op hun. Ik wens jullie allen sterkte vandaag op deze speciale dag. Bas zijn dag!
Vriendelijke groet, Kaa.
Dag Bas,
geregeld denk ik aan je. Waarom, ik weet het niet maar het gebeurd gewoon. Vandaag maar even met je schrijven. Dan heb je wat te lezen vandaag. Hier gaat alles zijn gangetje. Mijn beide dochters wonen al een jaar niet meer thuis. Ze zijn gaan samenwonen met hun vriend. Hoezo ben ik een oude man:). Maar ik voel me nog steeds een jonge kerel. Ben zelfs de laatste tijd fanatiek (voor mijn doen) aan het fietsen. Maar zoals jij praatte over fietsen zo snel en goed zal ik wel niet worden. Bas ik geloof in een leven na dit leven en ik ben ervan overtuigd dat we dan samen bijpraten.
groet Jan-Dick
Elk jaar weer een speciale dag waarbij ik even stil sta bij jouw overlijden, maar ook de fijne herinneringen die ik heb aan jou!
86. “Bas Mulder, onze positivo”
“Vandaag ben je jarig, Bas en als je nog geleefd zou hebben werd je vandaag tweeëndertig jaar oud. Nee, Bas, je wórdt vandaag tweeëndertig jaar oud en je bént vandaag jarig. Jij bent niet dood, jij leeft. Je leeft voort in de harten en gedachten van mensen die je liefhebben en die in jou óns grote voorbeeld zien: Bas Mulder, levensgenieter en positivo. Leef maar voort, Bas!”
Bas Mulder is een icoon van Alpe d’HuZes, een inspirator. Helaas overleed hij te vroeg aan lymfklierkanker. Zonder vooraankondiging kwam de ziekte opeens opzetten middels een opgezette klier in zijn hals. Hij ging niet bij de pakken neerzitten, ging de strijd aan en geloofde in zijn genezing. Enkele keren leek succes nabij en werd hij schoon verklaard en bij de derde keer was, zelfs met de meest geavanceerde techniek, geen redding meer mogelijk. Bas wilde niet dood. Tot het laatst toe wilde hij van niemand horen of weten dat het ook wel eens fataal kon aflopen. “Opgeven is geen optie en als je over de dood gaat spreken heb je het in je hoofd al opgegeven”, was zijn instelling.
Ik kwam Bas voor het eerst “tegen” toen ik mijn kinderboek schreef voor Alpe d’HuZes. Ik deed research en bekeek een kort filmpje (*) van hem via YouTube. Tranen met tuiten om zoveel moois en emotioneels. In mijn latere gangen naar de Alpe moest ik eerst langs Bas in zijn bocht (bocht 0) op de top van de Alpe d’Huez, maar ook bij vertrek is het not done om Bas niet te groeten en hem een fijn jaar te wensen in de wetenschap volgend jaar weer terug te komen.
De ouders van Bas hebben mij jaren geleden gevraagd om het verhaal van Bas op te schrijven in een boek, een soort van verzameling van herinneringen, verhalen en foto’s. Ik heb er lang over gedaan (die mogelijkheid had ik ook) omdat het verhaal soms heel dicht bij kwam. Bas is van dezelfde leeftijd als mijn eigen zonen en vergelijkingen zijn snel gemaakt. Als vader denk je wel eens aan het feit dat het iedereen, dus ook jouw kinderen, zou kunnen overkomen. Kanker treft één op de twee mannen en één op de drie vrouwen. Dus reken maar uit. Het is jij óf ik…
Het boek van Bas is in concept klaar en daar ben ik zéér, zéér blij mee. De vraag wie Bas was en is, wat hij betekende en nog steeds betekent is beantwoord. Ik hoop dat velen die het boek gaan lezen er dezelfde inspiratie uit kunnen halen als ik heb gedaan bij het schrijven.
“Dag, lieve Bas. Ik ga je nog vaak ontmoeten. Op onze berg in jouw bocht, op de heide van Nunspeet en Ermelo bij je bank en uiteraard op de begraafplaats bij jouw graf. Maar ook in mijn gedachten en ik hoop dat je er voor mij zult zijn als ik antwoorden nodig heb. Maar daar vertrouw ik ten volste op.”
VIVA LA VIDA!
Lieve Bas,
Mijn laatste dag al twintiger, zit de laatste uurtjes als twintiger af te sluiten met een mooie fles toscaans rood en moet toch al de hele dag aan je denken. Ik hoop dat je het fijn hebt, mijn laatste glasje uit de fles proosten wij hier op jou!
X
Dag Bas,
Ik zat in mijn mailbox te lezen en zag je blog voorbijkomen.
Vorig jaar heb ik je nog geschreven dat ik een post hbo opleiding volgde. Nou ik heb het gehaald. Het koste wel veel moeite maar heb het afgerond met een 7. Nu maar kijken wat ik ermee ga doen. Dat de studie is afgerond geeft veel rust.
Hier bij Windesheim gaat alles gewoon door. Ik doe lekker mijn ding. Op het thuisfront gaat ook alles zijn gangetje.
groet Jan-Dick
Er moeten mensen zijn
die zonnen aansteken,
voordat de wereld verregent.
Mensen die zomervliegers oplaten
als het ijzig wintert,
en die confetti strooien
tussen de sneeuwvlokken.
Die mensen moeten er zijn.
Er moeten mensen zijn
die aan de uitgang van het kerkhof
ijsjes verkopen,
en op de puinhopen
mondharmonika spelen.
Er moeten mensen zijn,
die op hun stoelen gaan staan,
om sterren op te hangen
in de mist.
Die lente maken
van gevallen bladeren,
en van gevallen schaduw,
licht.
Er moeten mensen zijn,
die ons verwarmen
en die in een wolkenloze hemel
toch in de wolken zijn
zo hoog
ze springen touwtje
langs de regenboog
als iemand heeft gezegd:
kom maar in mijn armen
Bij dat soort mensen wil ik horen
Die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
Er moeten mensen zijn
die op het grijze asfalt
in grote witte letters
LIEFDE verven
Mensen die namen kerven
in een boom
vol rijpe vruchten
omdat er zoveel anderen zijn
die voor de vlinders vluchten
en stenen gooien
naar het eerste lenteblauw
omdat ze bang zijn
voor de bloemen
en bang zijn voor:
ik hou van jou
Ja,
er moeten mensen zijn
met tranen
als zilveren kralen
die stralen in het donker
en de morgen groeten
als het daglicht binnenkomt
op kousenvoeten
Weet je,
er moeten mensen zijn,
die bellen blazen
en weten van geen tijd
die zich kinderlijk verbazen
over iets wat barst
van mooïgheid
Ze roepen van de daken
dat er liefde is
en wonder
als al die anderen schreeuwen:
alles heeft geen zin
dan blijven zij roepen:
neen, de wereld gaat niet onder
en zij zien in ieder einde
weer een nieuw begin
Zij zijn een beetje clown,
eerst het hart
en dan het verstand
en ze schrijven met hun paraplu
i love you in het zand
omdat ze zo gigantisch
in het leven opgaan
en vallen
en vallen
en vallen
en OPSTAAN
Bij dát soort mensen wil ik horen
die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
de muziek gaat DOOR
de muziek gaat DOOR
en DOOR
– Toon Hermans –
Bij dat soort mensen “voel”ik jou…
HARTgroet, Anne
Hoi kerel.
Zojuist weer eens even je blog bekeken. Heb hier op Chios alle tijd om alles nog eens rustig door te lezen en te overdenken. Nu na zowat 7 jaar ervaar ik pas echt wat jij en wij allemaal verzet hebben. Een bijzondere tijd, je blog is voor mij nu goud waard. Als ik hier op de MTB zit en geniet van de natuur, dan voel ik dat je meekijkt.
Bedankt man.